Ιστορία Δύο Πόλεων

Ήταν οι καλύτερες μέρες, ήταν οι χειρότερες μέρες, ήταν τα χρόνια της σοφίας, ήταν τα χρόνια της άνοιας, ήταν η εποχή της πίστης, ήταν η εποχή της ολιγοπιστίας, η εποχή του Φωτός και η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας κι ο χειμώνας της απελπισιάς, είχαμε μπρος μας τα πάντα, είχαμε μπρος μας το τίποτε…

Με αυτά τα λόγια ξεκινάει ο Τσαρλς Ντίκενς  το βιβλίο του "Ιστορία Δύο Πόλεων" που εκδόθηκε το 1859, ένα μόλις χρόνο πριν από το άλλο διάσημο έργο του "Μεγάλες Προσδοκίες". Ο ίδιος ο συγγραφέας ομολογεί στον πρόλογο ότι το βιβλίο αυτό είχε τέτοιο έλεγχο πάνω του όσο το έγραφε που είναι σα να έχει ζήσει ο ίδιος τα γεγονότα που διαδραματίζονται.

Η ιστορία ξεκινάει το 1775, όταν ο Γάλλος  γιατρός Μανέτ ελευθερώνεται από τις φυλακές της Βαστίλης 18 χρόνια μετά τον άδικο εγκλεισμό του.  Έχοντας τα λογικά του χαμένα, αναρρώνει με τη βοήθεια της ορφανής από μητέρα κόρης του Λούσι Μανέτ, η οποία τον μεταφέρει στην Αγγλία   με τη βοήθεια του πιστού του φίλου Τζάρβις Λόρι. Ενώ η ζωή τους στο Λονδίνο κυλάει ήρεμα κι ευτυχισμένα, εισβάλουν σε αυτή ο έντιμος Γάλλος αριστοκράτης Τσάρλς Ντάρνει ο οποίος εγκαταλείπει εκούσια την περιουσία  του στη Γαλλία κι απαρνιέται το όνομα του για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα στο Λονδίνο βασιζόμενος στο δικό του μόχθο και στις δικές του δυνάμεις και γνώσεις και ο Σίντνεϊ Κάρτον, ένας Άγγλος μέθυσος, κυνικός αλλά πανέξυπνος δικηγόρος. Και οι δύο άντρες ερωτεύονται τη γλυκιά, χαρισματική και γεμάτη αλτρουισμό Λούσι. Τα γεγονότα όμως τρέχουν, η Γαλλική Επανάσταση ξεσπάει και ο Τσάρλς Ντάρνει θέλοντας να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες της οικογένειας του και να σώσει έναν πρώην υπηρέτη του, επιστρέφει στο Παρίσι παρασέρνοντας και τους υπόλοιπους ήρωες στη δίνη της Επανάστασης.

H Λούσι και ο Σίντνεϊ στην κινηματογραφική μεταφορά του 1958.

 Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο περίμενε πέντε χρόνια στην βιβλιοθήκη μου μέχρι να το ξαναπιάσω στα χέρια μου και να το ξεκινήσω μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια να το διαβάσω όταν το πρωτοπήρα. Προφανώς τότε δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή γιατί τώρα πραγματικά το λάτρεψα και δεν μπορούσα να το αφήσω. Το βιβλίο έχει όλη τη γοητεία του κλασσικού που άμα ξεκινήσεις να το διαβάζεις και το αφήσεις να σε παρασύρει, τότε σου είναι δύσκολο να ξεκολλήσεις από αυτό. Αγάπησα τους ήρωες πολύ, χάρηκα και πόνεσα μαζί τους ενώ το τέλος μου προκάλεσε συγκίνηση αλλά κι ένα είδος κάθαρσης. Αγαπημένος μου χαρακτήρας ήταν ο αντιήρωας Σίντνεϊ Κάρτον, ένας από τους πιο ιδιαίτερους και μυστηριώδεις  χαρακτήρες που έχω γνωρίσει μέσα στις σελίδες των βιβλίων και οι πράξεις του οποίου καθορίζουν στο μέγιστο βαθμό τις ζωές των υπολοίπων.

Αυτό που έχει όμως ενδιαφέρον πέρα από τη μυθοπλασία είναι το ιστορικό υπόβαθρο που επιλέγει ο συγγραφέας να τοποθετήσει την ιστορία του. Ο Ντίκενς, αντικειμενικός πάντα παρατηρητής και βασισμένος σε αξιόπιστες και μόνο μαρτυρίες παραθέτει με ένα πολύ ενδιαφέροντα τρόπο όλα όσα προετοίμασαν το έδαφος για την Επανάσταση αλλά και όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της μέχρι την κορύφωση της. Τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση ήταν φυσικά η ανέχεια και και η φτώχεια του γαλλικού λαού αλλά και οι αδικίες  που υφίστατο από την αριστοκρατία καθώς και η καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Έτσι, επήλθε άκρως δικαιολογημένα σαν μια φυσική κατάληξη που ήταν αδύνατο να αποφευχθεί. Δεν είναι τυχαίο όμως που η αφήγηση του Ντίκενς σταματάει το 1793, την διαβόητη περίοδο της Τρομοκρατίας. Από ένα σημείο κι έπειτα μέσα από την ιστορία των ηρώων που εκτυλίσσεται στο βιβλίο, βλέπουμε πώς μία επανάσταση που ξεκίνησε με τα πιο αγνά κίνητρα και προθέσεις καταφέρνει να διαφθείρει το λαό όσο και τους καθοδηγητές της, πώς το σύνθημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» καταλήγει «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα ή Θάνατος», πώς ο λαός μετατρέπεται σε μανιασμένο όχλο που επιβάλει όση βία εχει υποστεί, πώς στο όνομα της Δημοκρατίας επήλθε η αναρχία και χύθηκε το αίμα εκατοντάδων αθώων στη Γκιλοτίνα.

"Η Ελευθερία οδηγεί το λαό", του Ευγένιου Ντελακρουά.

"Η κατάληψη της Βαστίλης", Jean-Pierre Houël

 Η Ιστορία Δύο Πόλεων είναι ένα βιβλίο που τα έχει όλα: δράση, ανατροπές, έρωτα, αυτοθυσία κι  εκδίκηση.  Ένα βιβλίο που από την ώρα που γύρισα και την τελευταία σελίδα μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα μου και θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους να το διαβάσουν. Μάλιστα και ο ίδιος ο Ντίκενς πίστευε ότι ήταν η καλύτερη ιστορία που είχε γράψει. Κατάφερε να ενώσει χαρακτήρες με ρίζες σε δύο έθνη, διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, διαφορετικές πολιτικές και ηθικές πεποιθήσεις και να υφάνει πάνω τους ιστορίες και μυστικά τους με έναν αριστοτεχνικό, συναισθηματικό τρόπο και φόντο την Γαλλική Επανάσταση.

"Το όνειρο του Ντίκενς", (Robert W. Buss, 1875)

Robert W. Buss Πηγή: www.lifo.gr

(Robert W. Buss Πηγή: www.lifo.gr

(Robert W. Buss Πηγή: www.lifo.gr

 Θα ήθελα να κλείσω με δύο φράσεις μέσα απ’ το βιβλίο, με πρώτη τη διαπίστωση του συγγραφέα «Μια αλήθεια θαυμαστή σαν το σκέφτεται κανείς, πώς είναι καμωμένο το κάθε ανθρώπινο πλάσμα ν’ αποτελεί ένα τόσο βαθύ μυστικό και μυστήριο για οποιονδήποτε άλλο γύρω του» και δεύτερη την τελευταία και πιο διάσημη ατάκα του βιβλίου διά στόματος Σίντνεϊ Κάρτον «…είναι πολύ, πολύ καλύτερο απ’ ότι έχω μέχρι τώρα γνωρίσει».

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εξάντας.