Οι Πύλες της Φωτιάς

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία κι αποτελεί ένα αρκετά δημοφιλές ανάγνωσμα όχι μόνο στη χώρα μας αλλά στο εξωτερικό.  Ένα ιστορικό μυθιστόρημα που προκαλεί τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα και σε μεγάλη μάλιστα ένταση που αποκλείεται να μη σας συναρπάσει!

Η ιστορία ξεκινάει όταν ο δούλος Χίονης, επιζών της μάχης των Θερμοπυλών, αιχμάλωτος  πλέον των Περσών, αφηγείται την ιστορία της ζωής του με εντολή του Ξέρξη, ο οποίος θέλει να καταλάβει από πρώτο χέρι τη φιλοσοφία και τον τρόπο ζωής των Σπαρτιατών, των  ελάχιστων εκείνων ανδρών που τόλμησαν να σταθούν μπροστά στα μεγάλα στρατεύματα του, να αντισταθούν γενναία και τελικά να θυσιαστούν χωρίς να λιποψυχήσουν ούτε στιγμή. Ο Χίονης λοιπόν μετά από ένα βίαιο γεγονός ξεριζώνεται από τον τόπο του, τον Αστακό Ακαρνανίας  και καταλήγει στη Σπάρτη όπου και γίνεται αρχικά δούλος του νεαρού Αλέξανδρου και στη συνέχεια βοηθός ενός σπουδαίου κι ευγενή  Σπαρτιάτη στη ψυχή και στις πράξεις, Διηνέκη. Μέσα από τα μάτια του Χίονη λοιπόν γνωρίζουμε τους βασικούς ήρωες της ιστορίας: το Διηνέκη, τον ευαίσθητο Αλέξανδρο, τον σκληροτράχηλο Πολύνεικο, τον Κόκορα, την δυναμική κι έξυπνη Αρέτη και τον βασιλιά των Λακεδαιμονίων, Λεωνίδα. Ταυτόχρονα μέσα από τις ιστορίες των ηρώων που ξετυλίγονται  κατά τη διάρκεια του βιβλίου  βλέπουμε τον τρόπο ζωής τον Σπαρτιατιών, την εκπαίδευση, τα γυμνάσια στη φάλαγγα, τη θέση της γυναίκας, τη συναναστροφή με τους δούλους και τους είλωτες, τη σχέση των μεγαλύτερων με τους νεότερους-προστατευόμενους, την φιλοσοφία τους πάνω σε θέματα όπως ο φόβος, ο θάνατος, η ανδρεία, η λιτότητα, ο πόλεμος και η φιλία, με τρόπο όμως που δε γίνεται ούτε στιγμή βαρετός ή κουραστικός καθώς συμβαίνει στα πλαίσια της εξέλιξης της ιστορίας κι εξυπηρετεί την πλοκή της, δεν αποτελεί δηλαδή μια στεγνή αναπαραγωγή πληροφοριών και γνώσεων. Όταν τελικά φτάνουμε στη μάχη των Θερμοπυλών η αφήγηση είναι τόσο ζωντανή που μου έδωσε την αίσθηση ότι βρισκόμουν κι εγώ εκεί, παρακολουθώντας τα γεγονότα σαν να συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου  κι ένιωθα φοβερή αγωνία παρόλο που ήξερα τι επρόκειτο να συμβεί.

"Ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες", πίνακας του 1814 από τον

                                    Ζακ-Λουί Νταβίντ.

                               

                                         

 Ο συγγραφέας Στίβεν Πρέσσφιλντ έκανε μεγάλη κι εμπεριστατωμένη έρευνα πάνω στα ιστορικά γεγονότα και στον τρόπο ζωής εκείνης της περιόδου κι έχει δημιουργήσει ένα μυθιστόρημα που προκαλεί δυνατές συγκινήσεις . Η μαεστρία του λόγου του είναι  τέτοια που μας μεταφέρει σε άλλη εποχή και νιώθουμε ότι ζούμε τις καταστάσεις. Οι 300 παύουν να είναι απρόσωποι γενναίοι στρατιώτες που θυσιάστηκαν στο βωμό της πατρίδας, της ελευθερίας και των ιδανικών τους αλλά αποκτούν οντότητα, τους γνωρίζουμε προσωπικά, μπαίνουμε στη θέση τους, ζούμε μαζί τους, νιώθουμε ό,τι νιώθουν, γνωρίζουμε την προσωπική ζωή τους, τις σκέψεις τους ακόμα και τα συναισθήματα τους πριν την ύστατη στιγμή. Δεν πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται μόνο σε όσους αρέσει η Ιστορία κι ενδεχομένως να κουράσει τους υπόλοιπους. Αντίθετα, είναι ένα βιβλίο που συναρπάζει, συνδυάζει τα ιστορικά γεγονότα με τη φαντασία, απευθύνεται σε όλους  κι επιπλέον μας αφήνει να μπούμε στα άδυτα της ζωής και της σκέψης των Σπαρτιατών, να τους κατανοήσουμε, να συμπάσχουμε μαζί τους και να αντιληφθούμε την ηρωική τους πράξη σε όλη της την έκταση και το μεγαλείο!

Πιστεύω πως αν το διαβάσετε θα αρχίσετε να αναζητείτε κι άλλα μυθιστορήματα του είδους αλλά για μένα σε σύγκριση με όσα έχω διαβάσει είναι με διαφορά το καλύτερο και το απολαμβάνω εξίσου κάθε φορά που αποφασίζω να το ξαναδιαβάσω, γι αυτό  το προτείνω ανεπιφύλακτα! Σίγουρα πάντως, έχοντας διαβάσει το βιβλίο, την επόμενη φορά που θα περάσετε από τις Θερμοπύλες δεν θα σφυρίσετε αδιάφορα! Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

 

Οι Θερμοπύλες σήμερα

Σημειώσεις

• Το βιβλίο θα γυριζόταν σε ταινία αλλά τελικά το Χόλιγουντ επέλεξε τους 300 του Ζακ Σνάιντερ.

• Ο Διηνέκης σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ήταν εκείνος που είπε ότι ήταν ευχάριστη είδηση που τα βέλη των Περσών ήταν τόσα πολλά που έκρυβαν τον ήλιο, γιατί θα πολεμούσαν με σκιά.

• Οι Σύμμαχοι πολεμούσαν εφτά μέρες στα στενά των Θερμοπυλών. Την έκτη μέρα ο Λεωνίδας, ζήτησε από τους Συμμάχους να αποχωρήσουν και να παραμείνουν μόνο όσοι Σπαρτιάτες ήταν ζωντανοί για την τελική μάχη. Οι μόνοι που αρνήθηκαν να  φύγουν και να μείνουν μέχρι τέλους στο πλευρό των Σπαρτιατών, ήταν οι Θεσπιείς.